Klipklaar: push boulder up hill

De maandelijkse update over mijn onderzoek naar overheidsdiensten die goed zijn voor mensen.

Hallo!

Heb je weleens dat je zo lekker ergens in zit en de tijd helemaal vergeet? In mijn herinnering had ik dat vroeger altijd wanneer ik schreef voor mijn blog. Maar de laatste maanden heb ik dat nooit meer. Ik worstel me door de uren heen en ben blij wanneer het 5 uur is, omdat ik dan soort van het einde van de werkdag heb gehaald.

Maar vorige week vergat ik per ongeluk de tijd weer. Om half 7 keek mijn man om de deur van mijn werkkamer. "Of ik geen honger had?"

Volgens mijn begeleider heeft dit te maken met flow, waarbij je competenties perfect aansluiten op de uitdaging. Is een taak te gemakkelijk, dan mis je uitdaging, wordt het repetitief en raak je verveeld. Is het te moeilijk, dan kom je niet verder, loop je vast en raak je gefrustreerd. “Kortom, kijk hoeveel je geleerd hebt. Je weet nu hoe je verder kan!”

✨ Growth ✨

Nu is enig gevoel voor drama mij niet vreemd, en daarom vond ik de afgelopen maanden veel steun bij Max Weber. Hij is niet alleen de godfather van de bureaucratie, maar noemt ook het academische leven een “onvoorspelbaar kansspel."

“Als jonge wetenschappers raad komen vragen, is de verantwoordelijkheid van aanmoediging bijna niet te dragen,” zegt hij. “Denkt u dat u het volhoudt dat jaar in jaar uit de ene na de andere middelmatige figuur boven u uitstijgt, zonder dat u vanbinnen verbitterd en verloren raakt?” Hij verwijst naar Dante, die door de poort van de hel loopt, waar met krulletters “lasciate ogni speranza” (laat alle hoop varen) op staat.

Is een PhD leuk om te doen?

Dat vragen mensen mij wel eens.

Mijn ouders weten inmiddels via mijn zus Renske dat ze mij niet mogen vragen ‘hoelang het nog duurt’ en ‘of ik bijna klaar ben?’ Dat is trouwens dezelfde zus die tijdens een van mijn quarterly cries zei: “Hopelijk ben je niet die Griekse guy met die steen op de berg! Whahaha.”

Sisyphus, uit de Griekse mythologie, moest tot het einde der tijden een rotsblok tegen een berg opduwen als straf omdat hij de goden had uitgedaagd.

Maar, lieve mensen, afgelopen maand ging het super.

Ik heb eindelijk de structuur van mijn theoretische artikel stevig staan en mijn data-analyse bijna helemaal opnieuw, dit keer wèl goed, uitgevoerd. Dit waren de twee grootste problemen die ik de afgelopen maanden de berg opzeulde.

Over het theoretisch kader heb ik al in eerdere nieuwsbrieven geschreven, maar over de data-analyse nog niet. Dat lijden deed ik maar even in stilte.

Na vorig jaar in de zomer een eerste analyse te hebben gemaakt van een grote hoeveelheid data (interviews, dagboeken, documenten en meer), waarover ik notabene trots blogde, kwam ik erachter dat ik dat helemaal niet handig had aangepakt. Na een paar weken kwam het oordeel: opnieuw en anders.

Inmiddels is dat gelukt. Ik zal er op een later moment trots over bloggen en vertellen wat ik deze keer anders heb gedaan. Het stelde me in ieder geval in staat om deze maand een aantal interviews aan mijn dataverzameling toe te voegen die antwoord gaven op nog openstaande onderzoeksvragen.

Naast het perspectief van het team bij het CJIB dat ik ruim twee jaar volg, wilde ik namelijk ook graag het perspectief van het ministerie van Sociale Zaken en van de Tweede Kamer. Van een paar nieuwe deelnemers aan het onderzoek leerde ik hoe zij hun werk doen en legde ik enkele eerste inzichten aan hen voor om te valideren. Met hun perspectieven kan ik de cirkel rondmaken en echt volgen hoe binnen deze casus diensten worden ontwikkeld die aansluiten bij wat mensen in schulden nodig hebben. En hoe er niet alleen samengewerkt wordt in de uitvoering, maar ook tussen beleid, uitvoering en politiek.

Mijn eerste inzichten deelde ik deze maand ook in de podcast 'Herprogrammeer de overheid', die we voor de gelegenheid 'Herontwerp de overheid' kunnen noemen. Wil je snel op de hoogte zijn van mijn onderzoek en alvast de eerste inzichten weten? In een uurtje ben je bij.

Tot volgende maand,

Maike

Ps. De ironie wil dat ik komende zaterdag de Sisyphus in mij echt ga omarmen en dat kun je volgen: live in het online klassement op de VAM8. Mijn strategie wordt rondjes rennen tot ik niet meer kan, en dan lekker naar huis om te eten. Het is jammer dat dezelfde strategie niet opgaat bij het doen van wetenschappelijk onderzoek.